Mütevazı bir üyeyi memnun eden bir tanrı

İlahi alemde, mütevazı bir birey derin oturan bir hasret barındırıyordu.Onun özlemleri dünyevi hazineler veya güç değil, daha ziyade, bir ilah ile samimi bir karşılaşma için ateşli bir arzuydu.Şans eseri olacağı gibi, arzusu ışıltılı, cezbedici bir varlık şeklinde verildi.İlahi varlık, saf zarafet fiziği ile, fani özlemini tatmin etmek için istekliydi.Mütevazı ölümlü, heyecan ve beklenti ile üstesinden, tanrıların uzman ellerine kendini teslim etti.Tanrı, gözlerinde haylaz bir parıltı ile, onun azgın sunusunusunu kavradı, onun yetenekli basamaklar ölümlü minyon üye üzerinde harikalar çalışan. Dokunuşu bir zevk senfonisiydi, genç adamın damarlarından akan zevk dalgaları gönderiyordu.Her okşama, her sıkma, tanrıların efendiliğinin ve fanilerin yadsınamaz tahriklerinin bir vasiyetiydi.Bu saf, katkısız bir zevk anıydı, arzu ve gerçekliğin sınırları bulanıklaşmıştı.Tanrıların bakanlıkları onun her şeye kadir oluşunun bir kanıtıydı, genç adamı mutluluk dolu bir şevhet durumunda bırakan bir zevk dansı.Ve sahne yakına çekilirken, insan elimde olmadan merak ederdi - fani olanın gerçekten tanrısal yollarla kesiştiği bir an mıydı?Yoksa bunların hepsi sadece geçici bir rüya mıydı?.